Τον συνηθίσαμε τον θάνατο. Των άλλων τον θάνατο, όχι τον δικό μας, όχι των αγαπημένων μας ανθρώπων. Οι ειδικοί μιλούν για δύο αυτοκτονίες την ημέρα μέσα στο 2010. Και εμείς σοκαριστήκαμε μόνο με μία δημόσια αυτοκτονία στο Σύνταγμα. Με όλες τις υπόλοιπες γιατί δεν σοκαριστήκαμε, γιατί δεν αντιδράσαμε, γιατί δεν συγκεντρωθήκαμε στις πλατείες; Γιατί δεν ξυπνήσαμε;
Μια δημόσια αυτοκτονία. Μια δημόσια κραυγή που πρέπει να φτάσει στα αυτιά όλων μας. Ένας άνθρωπος θέλησε να μας πει πολλά με μία μόνο πράξη. Μια πράξη που του πήρε τη ζωή. Τα «λόγια» του δεν τα ακούγαμε. Ίσως για πολλούς ήταν μια φασαρία στα αυτιά τους.
Έχουμε ξεχάσει να μπαίνουμε στην θέση του άλλου. Έχουμε ξεχάσει ότι και οι άλλοι έχουν προβλήματα εκτός από εμάς. Τα ίδια ή και μεγαλύτερα. Έχουμε/είχαμε ξεχάσει την λέξη ‘’αλληλοβοήθεια’’. Θέλω να πιστεύω ότι η λέξη αυτή ξαναμπαίνει στο λεξιλόγιο μας και η έννοια της μέσα μας.
Ξυπνάμε με έναν πυροβολισμό ή θέλουμε κι άλλους για να μας ξυπνήσουν; Είναι τόσο βαθύς ο ύπνος και δεν ακούμε ή ακούμε το ξυπνητήρι και το κλείνουμε;
Δεν ήταν δικό του το πρόβλημα που τον οδήγησε εκεί. Είναι δικό μας.
Εμείς θα συνεχίσουμε να ζούμε. Το πώς είναι μια άλλη ιστορία