Και είναι κι αυτοί οι άνθρωποι
χωρίς πάτο. Οι άδειοι άνθρωποι. Προσπαθείς να τους γεμίσεις αλλά δεν το
καταφέρνεις. Προσπαθείς αδειάζοντας εσένα, παίρνοντας ως αντάλλαγμα φτηνά
αγγίγματα που σε πείθουν ότι σε κάνουν ευτυχισμένο.
Μην τους κατηγορείς τους ανθρώπους
αυτούς . Δεν έχουν πάτο να κρατήσουν τα όσα τους δίνεις. Δεν μπορείς να
γεμίσεις ένα δοχείο αν δεν έχει πάτο. Συνεχώς θα αδειάζει. Και θα παραμένει
πάντα άδειο και κενό. Άχρηστο.
Εσύ όμως έχεις πάτο. Και τον έχεις
γνωρίσει πολύ καλά. Ξέρεις την κάθε γωνία του, την κάθε γρατζουνιά του. Έχεις περάσει
χρόνο εκεί κάτω γιατί συνεχώς άδειαζες. Περάσατε πολύ χρόνο μαζί. Σε έμαθε κι αυτός
καλά. Άγγιξε την κάθε άκρη της ντροπής σου και της αδυναμίας σου. Γι’ αυτό σε
έσπρωξε προς τα πάνω. Κρατούσε ότι σου έδιναν για να γεμίσει το δοχείο σου και
να σε επαναφέρει στην επιφάνεια. Γι’ αυτό μην λυπάσαι όταν μαζί του. Να νοιώθεις
ευγνώμων που τον έχεις γιατί δεν θα είσαι ποτέ ένας άνθρωπος από αυτούς.
Μην τους κατηγορείς τους ανθρώπους
αυτούς. Είναι λίγοι και το ξέρουν. Όμως μην τους πλησιάζεις. Θα σε αδειάζουν
συνεχώς. Και καλή μια επίσκεψη στον πάτο σου που και που αλλά η επιφάνεια είναι
το μέρος όπου δεν θα συναντήσεις ποτέ ξανά τους ανθρώπους αυτούς.
