Μ’ αρέσουν τα τσαλακωμένα χαρτάκια
τα παλιά γράμματα, τα φθαρμένα, τα λίγο σκισμένα.
Έχουν ιστορία, έχουν κι έρωτα.
Τα μικρά χαρτάκια που βρίσκω στην τσέπη μου
ή στο πορτοφόλι μου –ξεχασμένα-
έχουν χαραγμένο πάνω κάτι ερωτεύσιμο
κάποιο κομμάτι που άκουσα κι ερωτεύτηκα
κάποιον στίχο, κάποια σκέψη μου που έγραψα μόνη
ή τη σκέψη κάποιου άλλου, πάντα σκέψη.
Τσαλακωμένα χαρτάκια, γεμάτα συναισθήματα
κρυμμένα στις σελίδες των βιβλίων μου
τα κρύβω επίτηδες, για να εκπλήσσομαι όταν τα
βρίσκω.
Το μελάνι είναι συνήθως μαύρο αλλά κρύβει πολύ φως
φαίνεται στο χαμόγελο μου, -κοίτα-.
Ένα γράμμα μες στο βιβλίο με τους στίχους του Nick
Cave
διπλωμένο, λίγο τσαλακωμένο και λίγο κίτρινο,
το άλλαξε ο χρόνος όπως άλλαξε και τα συναισθήματα,
τα έκανε δέντρα που συνεχίζουν να ψηλώνουν.
Αυτοί που δεν ερωτεύονται δεν έχουν χαρτάκια
ξεχασμένα από δω κι από κει,
χαρτάκια τσαλακωμένα σαν τα δικά μου,
μοιάζουν να τα έχουν όλα τακτοποιημένα,
όπως προσπαθούν να έχουν τη ζωή τους.
Εμένα μ’ αρέσει η ακαταστασία,
μ’ αρέσει να ψάχνω και να βρίσκω μέσα σ’ αυτήν,
τους φοβάμαι αυτούς που δεν ερωτεύονται
μου κλέβουν τη μαγεία
όχι για να μαγευτούν, αλλά για να την πετάξουν.
Δεν βρίσκουν χρόνο να ερωτευτούν ένα τραγούδι,
μια λέξη, μια δική τους σκέψη, έναν στίχο, μια πόλη,
είναι ατσαλάκωτοι, δεν είναι σαν τα χαρτάκια μου.
Για να γνωρίσεις μια πόλη και να νιώσεις τη μαγεία
της
πρέπει να δεις τα πάντα
και τα πάντα θέλουν χρόνο πάντα
όμως δεν έχεις χρόνο και φοβάσαι.
Για να γνωρίσεις μια πόλη πρέπει να περπατήσεις
δρόμους
όμως δεν έχεις χρόνο και φοβάσαι.
Για να γνωρίσεις μια πόλη πρέπει να χαθείς στους
δρόμους
μήπως και σε βρεις κάπου εκεί
όμως δεν έχεις χρόνο και σε φοβάσαι.
Τα χαρτάκια μου έχουν μια ιστορία το καθένα να μου
πουν
κι όλα μαζί φτιάχνουν το πιο όμορφο παραμύθι.
Τσαλακώσου σαν τα χαρτάκια μου
τ’ αγαπώ τόσο πολύ. Έλα, τσαλακώσου σου λέω!
