Πέρασα μπροστά από το
γραφείο Hosting
and Volunteer. Σκέφτηκα να μπω στην ομάδα ταξιδιών. Όλοι συμμετέχουν. Εκτός του
ότι είναι υποχρεωτικό, όλοι θέλουν. Το γραφείο αυτό είναι αρμόδιο να οργανώνει
ομάδες για φιλοξενία των προσφύγων μέχρι να τους δοθεί κάποιο δικό τους σπίτι,
για τη σίτισή τους, για εύρεση εργασίας αλλά και για την ασφαλή τους μεταφορά
στην ελεύθερη Ευρώπη. Δωρεάν όλα φυσικά. Πως αλλιώς; Είναι καθήκον μας κι
ευχαρίστησή μας. Το κράτος έχει δημιουργήσει πολλά τέτοια γραφεία σε όλες τις
πόλεις της Ελλάδας.
Δεν
θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά, αφού η Ελλάδα εισήγαγε τις έννοιες δημοκρατία
και αλληλεγγύη κι οι Έλληνες έχουν βιώσει χρόνια τη μετανάστευση. Η ομάδα που
εγώ θέλω να βοηθήσω αυτή τη φορά, είναι
μία που πάει με διάφορα μέσα μεταφοράς στις χώρες πολέμου και βοηθά τους
ανθρώπους να έρθουν ασφαλείς στην Ελλάδα κι ύστερα να τους μεταφέρει σε όποια
χώρα επιθυμούν με την ίδια ασφάλεια. Τους πληρώνει τα εισιτήρια και κάνει το
ταξίδι τους εκδρομή για να ξεχάσουν έστω και για λίγο όλα αυτά που άφησαν πίσω
τους. Ένα σπίτι, μια εργασία, άλλους ανθρώπους άλλα όνειρα.
Πολλοί
επιλέγουν να μείνουν στη χώρα μας. Έχουμε κι αυτόν τον ήλιο που όλοι
μαγεύονται. Άλλοι προτιμούν άλλες χώρες της Ευρώπης. Όποιος αποφασίσει να φύγει
μπορεί να το κάνει ελεύθερα χωρίς χαρτιά και διαβατήριο. Δεν υπάρχουν σύνορα,
δεν υπάρχουν όρια. Θα ήταν παράλογο να βάλεις όρια στη γη. Ο καθένας έχει
γεννηθεί σ’ έναν πλανήτη και μπορεί να μετακινηθεί όπου και όποτε θέλει. Όποιος
αποφασίσει να μείνει, αρχικά φιλοξενείται σε ξενοδοχεία ή στα σπίτια των
πολιτών.
Πέρσι
το καλοκαίρι είχα φιλοξενήσει μια οικογένεια. Ζω μόνος σε ένα σπίτι όχι μεγάλο
αλλά μας χωρούσε μια χαρά. Τέσσερα άτομα κι εγώ πέντε. Η Σάρα ήταν διακοσμήτρια
κι έτσι μου ομόρφυνε το σπίτι. Πήρε τις φωτογραφίες μου και τις έβαλε σε μικρά
καδράκια που γέμισαν όλο τον τοίχο του χολ. Τον γέμισε με χρώματα και εικόνες.
Φυσικά και την πλήρωσα γι’ αυτό. Το Hosting
and Volunteer
βρήκε δουλειά σ’ αυτήν και στον άντρα της τον Σαούλ. Ήταν μάγειρας και πλέον
μαγειρεύει σ’ ένα ξενοδοχείο για πρόσφυγες. Έφτασε να γίνει καθηγητής σε μια
σχολή μαγειρικής. Κατάφερε να ενώσει την Ελληνική κουζίνα με τη δική τους και
άνοιξε ένα εστιατόριο όπου ο καθένας μπορεί να γευτεί το πάντρεμα αυτών των δύο
διαφορετικών γεύσεων. Τώρα πια έχουν το δικό τους σπίτι με τα δύο τους παιδιά.
Πηγαίνουν στο σχολείο και μαθαίνουν Ελληνικά όπως κι οι γονείς τους στα σχολεία
ενηλίκων. Τους βοηθάω κι εγώ κάποιες φορές, όχι γιατί χρειάζονται βοήθεια αλλά
διασκεδάζουμε και γελάμε πολύ.
Άφησαν
μια ζωή πίσω τους και δημιούργησαν μία άλλη με τη βοήθεια όλων των Ελλήνων και
ειδικά της κυβέρνησης της Ελλάδας. Άφησαν όνειρα πίσω κι έφτιαξαν άλλα. Με την
υποστήριξή μας και την αγάπη μας. Δεν τους φοβόμαστε γιατί τους βλέπουμε σαν
οικογένεια μας και στα δικά τους πρόσωπα βλέπουμε τα δικά μας. Πάντοτε θέλαμε
να τους μοιάσουμε.
Βέβαια
οι περισσότεροι Έλληνες πιστεύουμε ότι όλοι οι πρόσφυγες φεύγουν από τη χώρα
τους όχι λόγω πολέμου, ούτε γιατί δεν έχουν δουλειά και δεν έχουν να φάνε, ούτε
γιατί κινδυνεύει η ζωή τους, αλλά επειδή η Ελλάδα είναι η καλύτερη χώρα του
κόσμου κι αυτοί είναι δειλοί για να κάτσουν να πολεμήσουν για την πατρίδα τους.
Εμείς αν είχαμε πόλεμο θα μέναμε όλοι για να υπερασπίσουμε τη χώρα μας. Άντρες,
γυναίκες και παιδιά.
Δεν
μας ενοχλεί όμως που επιθυμούν να φύγουν από την αθλιότητα. Αισθανόμαστε
τυχεροί που τους έχουμε γιατί κερδίζουμε πολλά απ’ αυτούς. Διαφορετικές
κουλτούρες, γεύσεις, νοοτροπίες έχουν μπει στο μίξερ κι η Ελλάδα αλλά κι όλη η
Ευρώπη έχει μάθει πολλά απ’ αυτούς τους ανθρώπους. Και νοιώθουμε ευγνώμονες γι’
αυτό. Όλοι θέλουν να φιλοξενήσουν κάποιον σπίτι τους. Πολλοί προσφέρουν και τη
δουλειά τους στους φιλοξενούμενούς μας κι αναζητούν κάποια άλλη δυσκολότερη για
ν’ αφήσουν τις εύκολες σ’ αυτούς.
Υπάρχει
όμως ένα μέρος όπου οι πρόσφυγες δεν έχουν αυτή τη φιλοξενία. Σε μια άλλη
Ήπειρο, σε μια άλλη χώρα. Μακριά από εμάς. Εκεί οι άνθρωποι ταξιδεύουν κρυφά με
κίνδυνο τη ζωής τους, πληρώνοντας μεγάλα ποσά. Πολλοί έχουν πνιγεί σε ωκεανούς
που τους μεταφέρουν με φουσκωτές βάρκες και τα σώματά τους ξεβράζονται σε ακτές
όπου ο κόσμος απολαμβάνει το καλοκαιρινό του μπάνιο. Άλλοι πεθαίνουν από ασφυξία κρυμμένοι σε
φορτηγά. Τους κοροϊδεύουν, τους φοβούνται και τους φέρονται υποτιμητικά. Κι αν
μπορείτε να το φανταστείτε κοιμούνται στον δρόμο, «μέσα στο κρύο» και
ζητιανεύουν για λίγο φαγητό αν δεν το βρουν στα σκουπίδια. Ανάμεσα τους και
παιδιά. Αυτά όμως σε μία άλλη Ήπειρο. Μακριά από εμάς.
