Η επικίνδυνη ασφάλειά μας- Βγες από τον εαυτό σου

Εδραιώσαμε την θέση μας με ένα ακριβό αυτοκίνητο, με ένα σπίτι, με ακριβά ρούχα και στολίδια και οι αξίες, έγιναν περιττές. Αντικαταστήσαμε την εσωτερική μας ασφάλεια με την οικονομική και υλική. Και τώρα; Η ασφάλεια αυτή έγινε επικίνδυνη. Και έχοντας χάσει την εσωτερική ασφάλεια δεν ξέρουμε να αντιμετωπίσουμε την απώλεια της εξωτερικής.

Τα συμπτώματα της κοινωνίας, μας δίνουν μηνύματα και δεν τα διαβάζουμε. Μια συμπτωματολογία που μας δείχνει το τέλος. Και αν δεν βρούμε την πηγή των συμπτωμάτων δεν θα τα εξαφανίσουμε. Και πως εξαφανίζονται τα συμπτώματα μιας κοινωνίας που πάσχει; Μήπως βγαίνοντας από τον εαυτό μας; Μήπως δίνοντας αξία στην εσωτερική και όχι στην εξωτερική ομορφιά; Μήπως όλα αυτά και άλλα πολλά μαζί; Ή μήπως απλά εξαφανίζοντας ανθρώπους;

Εικόνες. Ηλικιωμένοι στους δρόμους να διεκδικούν τα κερδισμένα τους. Καρκινοπαθείς στους δρόμους, να ζητούν την ευκαιρία να προσπαθήσουν να ζήσουν. Αυτοί έχουν καταλάβει ότι η ζωή τους έχει αξία. Και η καλύτερη θεραπεία είναι επώδυνη. Όχι με βία επώδυνη. 

Αυτοί που αντιμετωπίζουν τον θάνατο έχουν το θάρρος. Το θάρρος να είναι ο εαυτός τους και να μη φοβούνται. Το θάρρος να αλλάξουν την ζωή τους με το να συνεχίσουν να ζουν. Όχι στον καναπέ. Πολεμούν τον θάνατο, δεν μπορούν να πολεμήσουν μια κοινωνία που κάθεται στον καναπέ και κοιτάει αλλά δεν βλέπει;

Δεν θέλουν απλά να ελπίζουν. Δεν τους φτάνει αυτό.

Δεν βασίζονται στους άλλους να δίνουν αγώνες για την ζωή τους. Εσύ;

Μη ξεχνάμε ότι, τους νεκρούς τους τιμάμε όχι για το ότι πέθαναν αλλά για το πώς έζησαν.

Ενώνουμε τα καλοκαίρια μας;

Το καλοκαίρι έφυγε, φεύγει, θα φύγει.

Έφυγε, για αυτούς που ξέρουν να αποδέχονται.

Φεύγει, για αυτούς που θέλουν λίγο το χρόνο τους.

Θα φύγει, για αυτούς που αρνούνται.

Όπως και να το πεις, έφυγε. Συγνώμη που σου το χαλάω αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Ένα καλοκαίρι με ή χωρίς διακοπές. Αλλά έκανες την περιήγησή σου χωρίς να ταξιδέψεις. Γνώρισες ενέργειες. Άλλες έφυγαν γιατί ήταν απλά για να φύγουν, άλλες έμειναν, άλλες έφυγαν αλλά θα ξαναέρθουν. Το σημαντικό είναι ότι τις γνώρισες. 

Η ίδια συζήτηση κάθε αρχή του φθινοπώρου. Και σπάνια ακούς ότι το καλοκαίρι είναι μέσα μας. Και σπάνια ακούς «ρε φίλε πέρασες καλά; Κράτα το και προχώρα στα καλύτερα…». Το καλοκαίρι είναι μέσα μου, μέσα σου. Θα μπορούσε δηλαδή. Αλλά εκεί η ευθύνη μεγαλώνει. 

Κάτι άρχισε και κάτι τελείωσε. Θα γκρινιάζεις για αυτό που έφυγε ή θα ανοίξεις την πόρτα σε αυτό που ήρθε και είναι στο χέρι σου να το κάνεις όπως θέλεις εσύ; Και σε όλη αυτή τη διαδρομή από την αρχή μέχρι το τέλος ξεκίνησαν άλλες διαδρομές, που ακόμα συνεχίζονται.

Μην αναλώνεσαι λοιπόν σε αυτό που τελείωσε αλλά σε αυτό που ξεκίνησε πριν από το τέλος ή στο τέλος.

Και αν ενώσουμε τα καλοκαίρια που έχουμε μέσα μας θα γίνει ένα.

Καλή συνέχεια.