Τις
μέρες που είχαμε τον αγαπημένο μας σταθμό, η συχνότητα δεν άλλαζε ποτέ. Ήταν
σταθερή, μέχρι που ο σταθμός πουλήθηκε και τότε, τότε άλλαξαν όλα. Έψαχνε
συνεχώς για κάτι ανάλογο. Δεν του άρεσε τίποτα από αυτά που έβρισκε στον δρόμο
του. Ήταν επιλεκτικό σαν εμένα και γι’ αυτό το είχα αγαπήσει. Ραδιοφωνάκι του
’50 με υπέροχα ακούσματα. Μόνο λίγες ήταν οι φορές, που συμφωνούσε με τις
επιλογές του εκάστοτε παραγωγού και σταματούσε για λίγο. Κάποιες φορές το
συνέπαιρνε ένα τραγούδι κι ονειροπολούσε τόσο βαθιά, που ξεχνιόταν εκεί στα
όνειρά του και τότε μόνο άφηνε να ακουστούν ακόμα και μουσικές που δεν του
άρεσαν.
Εκείνη τη μέρα με περίμενε να κάνουμε παρέα το
ταξίδι της αναζήτησης, όμως εγώ αδιαφορούσα. Η ώρα ήταν δώδεκα τα μεσάνυχτα κι
ήμουν στο δωμάτιο μου μόνη και χωρίς μουσική. Ήταν απ’ αυτές τις στιγμές της
νύχτας, που σκέφτεσαι συνεχώς, λες κι έχουν δημιουργηθεί γι’ αυτό το λόγο. Αυτό, ήταν στο σαλόνι, πάνω απ’ το τζάκι, και
το άκουγα να τρέχει στους σταθμούς μόνο του μέχρι που σταμάτησε σε μια μελωδία
που δεν μ’ άφησε καθόλου αδιάφορη. Ήταν το «Shake the disease» των Depeche Mode σε live εκτέλεση. Θυμάμαι όταν το είχα ακούσει για πρώτη φορά,
το τότε συναίσθημά μου είχε βρει τη φωνή του Martin Gore
για να εκφραστεί απόλυτα. Πλέον όταν το ακούω δεν έχω εκείνο το συναίσθημα αλλά
αυτό το κομμάτι θα το αγαπώ για πάντα.
Το ραδιόφωνο
που μου έκανε χρόνια παρέα δεν γνώριζε τα σχέδιά μου. Φοβόταν ότι θα το
κρατούσα σε αχρηστία σαν διακοσμητικό αλλά εγώ σχεδίαζα να το βγάλω εντελώς από
τη ζωή μου. Πολλές φορές ήθελα να το σπάσω. Με εκνεύριζε η επιμονή του τόσο
πολύ που φανταζόμουν τα σπασμένα του κομμάτια διασκορπισμένα σε όλο το χώρο.
Όμως
δεν ήμουν αρκετά δυνατή ώστε να κάνω τις σκέψεις πράξεις. Με δυσκολία και
τύψεις, αποφάσισα να το χαρίσω σ’ έναν φίλο που δεν τον βλέπω συχνά. Το
ραδιόφωνο μου θα είναι ευχαριστημένο με ότι μουσικές επιλέξει η νέα του παρέα,
σκέφτηκα. Θα νιώθει χρήσιμο απλά με το να ικανοποιεί τα μουσικά γούστα κάποιου.
Το
έβαλα σε μια μεγάλη σακούλα. Ταράχτηκε τόσο πολύ που έκανε τη μεγαλύτερη
φασαρία που είχε κάνει ποτέ. Έτρεχε ανάμεσα στις συχνότητες για να βρει κάτι να
με ικανοποιήσει έστω και την τελευταία στιγμή. Ήταν όμως αργά. Είχα πάρει ήδη
την απόφαση μου. Το έβαλα στο πίσω κάθισμα του αμαξιού και με συνοδεία το κλάμα
του, φτάσαμε στον καινούργιο του κάτοχο. Με τα μάτια δακρυσμένα το παρέδωσα σε
άλλα αυτιά. Ήταν από τις πιο δύσκολες αποφάσεις που έχω πάρει ποτέ. Αναρωτήθηκα
εάν η απόφαση αυτού που πούλησε τον σταθμό ήταν εξίσου δύσκολη με τη δική μου.
Λίγο
καιρό αργότερα μου επιστράφηκε σε πακέτο ταχυδρομείου. Ποτέ δεν ρώτησα το λόγο.
Το αγκάλιασα με συγκίνηση. Είχα κάνει λάθος. Το ραδιοφωνάκι μου δεν ήθελε να
ευχαριστήσει κανενός τα μουσικά γούστα παρά μόνο τα δικά μου. Ίσως κάποτε η
συχνότητα να παραμείνει και πάλι σταθερή.
