Τα μπαλόνια τα αγαπάω. Κάθε μπαλόνι είναι
ιδιαίτερο και έχει τα δικά του συναισθήματα. Αυτό που βλέπουμε είναι το χρώμα τους
όμως πιο βαθιά κάθε μπαλόνι έχει και τη δική του ιστορία, τη δική του προσωπικότητα.
Αυτή που διαμορφώνει μαζί μας.
Μπαλόνια που έσκασαν.
Μπαλόνια που ξεφούσκωσαν και έμειναν μαραμένα.
Μπαλόνια που δεν τα φούσκωσε ποτέ κανένας.
Μπαλόνια που αφήσαμε ελεύθερα ή έφυγαν από τα χέρια
μας και χάθηκαν.
Μπαλόνια που φουσκώνουμε σιγά σιγά και δεν σκάνε
ποτέ.
Μπαλόνια που μας τρομάζουν και μπαλόνια που τα
τρομάζουμε.
Φαντάσου τώρα ότι υπάρχει μία χώρα. Ας την ονομάσουμε
«μπαλονοχώρα». Εκεί θα πηγαίνουν τα μπαλόνια όταν χάνονται, όταν φεύγουν από
κάποιο χέρι που τα κρατούσε ή όταν τα αφήνουμε ελεύθερα. Άλλες φορές, τα
μπαλόνια θα φεύγουν για να γλιτώσουν απ’ τον φόβο. Τον δικό μας, όχι τον δικό
τους. Αυτά δεν θα φοβούνται τίποτα. Στην χώρα τους δεν θα υπάρχουν φόβοι. Θα είναι
εκεί κάπου στον ουρανό. Άλλωστε όλα τα ωραία μέρη στον ουρανό βρίσκονται. Εκεί
τα μπαλόνια δεν θα σκάνε ποτέ ούτε θα ξεφουσκώνουν. Θα ζουν ολόκληρα όλα μαζί.
Ούτε το φως του ήλιου δεν θα καταφέρει να τα βρει. Τα χρώματα που θα
βλέπεις στον ουρανό, όταν ο ήλιος θα φεύγει ή θα έρχεται, θα είναι η
αντανάκλαση των χρωμάτων τους. Δεν θα τον αφήνουν να βρει το μέρος τους αλλά θα
του κάνουν δώρο τα χρώματα τους. Ίσως να υπάρχει αυτή η χώρα στο μυαλό του
καθενός από εμάς, κάπου μεταξύ των Ψευδομονοπόλων νευρώνων και των Πολύπολων
νευρώνων, αλλά ας τα αφήσουμε αυτά για τους επιστήμονες. Εμάς μας ενδιαφέρει η
μαγεία. Γι’ αυτό είναι μαγικές οι ώρες του ηλιοβασιλέματος και της αυγής.
Σίγουρα κάποιο δικό σου μπαλόνι έχει ζωγραφίσει με τα χρώματά του τον ουρανό.
Ο χαμός των μπαλονιών βέβαια, πάντα είναι
αινιγματικός και μυστηριώδης. Δεν στενοχωριέμαι όταν χάνω ένα μπαλόνι. Ξέρω ότι
πάει στην μπαλονοχώρα. Δεν στενοχωριέμαι όταν μου σκάνε το μπαλόνι μου. Τρομάζω
και μετά θυμώνω.
Όταν όμως το μπαλόνι μου αρχίζει να ξεφουσκώνει
και να μαραίνεται, θλίβομαι. Είναι θλιβερό να βλέπεις ζαρωμένα χρώματα,
ζαρωμένα συναισθήματα. Κι αν τα ζάρωσα εγώ; Κι αν τα τρόμαξα εγώ; Κι αν τα
φούσκωσα γρήγορα και πολύ χωρίς να θέλω;
Αυτό που με φοβίζει πιο πολύ, είναι ότι ίσως
υπάρχουν μπαλόνια που δεν τα είδα ποτέ μου φουσκωμένα και που ίσως δεν κατάλαβα
ότι ήθελαν να τα φουσκώσω. Αυτά τα σκέφτομαι συνέχεια. Είναι τα βραδινά
μπαλόνια. Αυτά που το χρώμα τους δεν μπόρεσα ποτέ να δω.
