Σε κάθε απώλεια, εγώ σκέφτομαι εσένα.
Σε κάθε απώλεια, εγώ κλαίω για εσένα.
Δεν συνηθίζεται η δική σου απώλεια. Και αν έτσι φαίνεται μερικές
φορές, είναι γιατί πιστεύω ότι θα σε δω εκεί. Πίσω από το παράθυρο.
Άσε με να μεγαλώσω λίγο ακόμα και μετά.
Δεν προλαβαίνω να μεγαλώσω τόσο, όσο να χωράνε όλα αυτά.
Και στριμώχνονται και με μεγαλώνουν. Κάθε φορά μου
σκοτώνουν και από ένα παιδικό μου κομμάτι.
Κάθε απώλεια, μου παίρνει κομμάτια από την εποχή που
ήμουν παιδί, από την εποχή που ήμουν μαζί σου.
Βρίσκονται στην πιο ωραία θέση και έρχονται οι απώλειες
και μου τα στριμώχνουν και τα καλύπτουν και δεν τα βλέπω. Ούτε αυτά μπορούν να
δουν εμένα.
Φοβάμαι πως θα ξεχαστούν. Εγώ θα τα ξεχάσω. Δεν θα υπάρχουν
πολλοί να μου τα θυμίζουν. Και θυμάμαι πόσο μου τα πρόσεχες τα κομμάτια μου
αυτά. Και εγώ τα περιφρονούσα τότε. Δεν τα ήθελα. Ήθελα να μεγαλώσω. Αλλά δεν
τα κατάφερα. Δεν μεγάλωσα.
Και σου άρεσε που δεν μεγάλωνα. Έτσι δεν μεγάλωνες και εσύ.
Και φοβάμαι σαν μικρό παιδί.
Και ο δρόμος με οδηγεί εκεί που φοβάμαι.
Εκεί που θα φοβόταν κάθε μικρό παιδί, αν γνώριζε.
Στην πραγματικότητα…
