Τρίτη 23 Απριλίου 2013

Εσυ Τι Θέα Έχεις Από Το Κελί Σου;





Το κελί μου είναι οι πράξεις μου. Όχι αυτές που κάνω αλλά αυτές που δεν κάνω. Έχει θέα έναν τοίχο. Έναν τοίχο λευκό. Πάνω του είναι ζωγραφισμένο ένα ρολόι. Δεν έχει δείκτες. Μην τους κοιτάς!

Κάπου από πίσω, είναι όνειρα που περιμένουν να πάρουν ζωή. Περιμένουν να τους δώσω ζωή εγώ, αφού εγώ τα δημιούργησα. Πίσω του, περιμένουν αγκαλιές που νοιώθω ότι δεν θα είναι για πολύ καιρό ανοιχτές. Αυτός είναι ο ρόλος της αγκαλιάς. Να ανοίγει, να γεμίζει και να κλείνει. Αν δεν γεμίζει δεν έχει λόγο ύπαρξης. Τα ανοιχτά χέρια όμως δεν μπορούν να κλείσουν μέσα τους τοίχους.

Δεν με αγχώνει ο τοίχος απλά δεν μου αρέσει. Ίσως αν το ρολόι είχε δείκτες, να αγχωνόμουν λίγο και να έτρεχα μαζί τους. Αλλά ίσως να με υπνώτιζαν και να κόλλαγα κοιτάζοντάς τους να προχωρούν. Με εμένα στάσιμη. Αφού όμως μπορώ είμαι υποχρεωμένη να ζήσω το όνειρο για κάποιον που δεν μπορεί. 

Τα κλειδιά που ανοίγουν το κελί τα έχω μόνο εγώ. Δεν υπάρχουν αντικλείδια. Ακόμα και ν’ ανοίξω το κελί δεν θα είναι κανείς απ’ έξω. Θα πρέπει να γκρεμίσω και τον λευκό τοίχο που βλέπω τόσο καιρό μπροστά μου. Τον έχω συνηθίσει κι ας μην μου αρέσει. Δεν γίνεται να περάσω ούτε από μέσα του ,ούτε από πάνω του. Πρέπει να τον γκρεμίσω. Να μην υπάρχει πια. Ο μόνος τρόπος να αλλάξω τη θέα μου είναι να βγω απ’ το κελί μου. Εσύ τι θέα θέλεις να έχεις;