Άκουσα, είδα, διάβασα. Και τα
κράτησα. Ακόμα τα σκέφτομαι. Προβληματίζομαι, αναρωτιέμαι, χαίρομαι,
εντυπωσιάζομαι, εκνευρίζομαι. Με ποια; Με αυτά:
Είδα ένα παιδί να
αναγνωρίζει την ανηδονία και να την αντικρούει. «Να χαίρεσαι για αυτό που έχεις
και να μην γκρινιάζεις για αυτά που δεν έχεις», της είπε. Στην μιζέρια και στην
γκρίνια των ενηλίκων το είπε. Ίσως να μην γνωρίζει τον ορισμό της λέξης
ανηδονία αλλά την βλέπει γύρω του. Βλέπει να πεθαίνει η ευχαρίστηση και όλους
εμάς να αφηνόμαστε να παρασυρθούμε, εκεί στον πάτο. (παιδί 7 ετών)
Ένα παιδί ζήτησε από τη μαμά
του ένα παιχνίδι και όταν εκείνη αρνήθηκε γιατί ήταν ακριβό της ζήτησε να πάει
στην τράπεζα να της δώσουν λεφτά. Αφού του εξήγησε πως γίνεται με τις τράπεζες
και ότι δεν δίνουν χρήματα την ρώτησε, « γιατί στην μονόπολη δίνει;». Και εξήγησέ
του εσύ, ότι η τράπεζα θέλει ανταλλάγματα. Και εξήγησέ του εσύ, ότι το
αντάλλαγμα είναι η ζωή του. (παιδί 4 ετών)
Κάποιος πάρκαρε σε αναπηρική
θέση. Και κάποιος περαστικός του το επισήμανε. Η απάντηση που πήρε «και εσένα
τι σε νοιάζει; Ανάπηρος είσαι;» Χωρίς σχόλια. Θα γράφω για ώρες. (ανεγκέφαλο ον,
γύρω στα 50)
Διάβασα: « φίλος μου με σκλήρυνση,
μετά από σπρώξιμο για να κάνει κολύμπι, σηκώθηκε χωρίς πατερίτσες για ένα λεπτό…
Είμαι χαζός από χαρά». Εσύ από πότε έχεις να αισθανθείς χαζός από χαρά; Εγώ; Και
πότε ένοιωσες ευγνώμων για το ότι, όχι απλά στέκεσαι όρθιος, αλλά περπατάς κιόλας;
Και από πότε έχεις να σπρώξεις κάποιον να κάνει κάτι; Και από πότε έχεις να
δώσεις το χέρι σου για να ‘’σηκωθεί’’ κάποιος;
(παιδί 39 ετών).
Θέλω και εγώ να
ευχαριστιέμαι για αυτά που έχω. Θέλω και εγώ να υπολογίζω τα χρήματα όπως στην
μονόπολη. Θέλω και εγώ να βγαίνω από τον εαυτό μου και να ασχολούμαι με τους ανθρώπους
και τις ανάγκες τους. Θέλω και εγώ να νοιώσω χαζή από χαρά, θέλω και εγώ να είμαι
παιδί, ακόμα και αν όλοι γύρω μου, μου θυμίζουν την ιστορία του μικρού αγοριού,
που σκότωσε τους γονείς του και ζήτησε την επιείκεια του δικαστηρίου, με την
δικαιολογία, ότι είναι ορφανό.
Εσύ;
