Απέναντι...

Αν τον έσπαγες, θα έβρισκες μόνο θυμό πια. Θυμό για την αδικία και το παράλογο γύρω του. Ήξερε όμως τι σημαίνει αγάπη. Από αυτή την αγάπη προέκυψε και ο θυμός. Του στέρησαν αυτά που αγαπούσε.

Παλιά τα όπλα του ήταν η αγάπη και τα αθώα συναισθήματα. Σχεδόν παιδικά. Γιατί ήταν παιδί. Του τα σκότωσαν μπροστά στα μάτια του. Τα είδε νεκρά και δίπλα τους είδε την αδικία να γεννιέται και πάλι. Πολλαπλασιαζόταν. 

Ο κόσμος ήταν πια αυτό που του υποδείκνυε η δική του αντίληψη. Δεν γεννήθηκε με αυτήν, δεν μεγάλωσε με αυτήν. Μια αντίληψη απόρροια του θυμού του αλλά ένας θυμός που άλλοι γέννησαν μέσα του. Και τον άφησαν να μεγαλώσει εκεί. Πριν  απλά αγαπούσε. 

Ήθελε, και νόμιζε ότι σκεφτόταν με το δικό του μυαλό.

Πάσχιζε να μην γίνει σαν και αυτούς. Να μην λειτουργεί σαν και αυτούς. Τόσο που έβαλε στην άκρη τα όρια. Τα έβγαλε. Ξεπερνώντας τα πολύ εύκολα, από την στιγμή που δεν υπήρχαν. Και έτσι, με ανοιχτό δρόμο πέρασε απέναντι.

Ήθελε να ξεχάσει αυτό που ήταν. Ένοιωθε ότι δεν του χρησίμευε ο παλιός του εαυτός. Από απέναντι τους κοιτούσε. Και ήταν μακριά τους. Απέναντι όμως είχε αφήσει και τον ίδιο του τον εαυτό. Και ας μην έμοιαζε με τους άλλους, τον κοιτούσε και αυτόν από μακριά.

Και ποιος θα τον κρίνει; Εσύ ή εγώ; Ποιος είναι τόσο καθαρός για να το κάνει;

Και κάπως έτσι δολοφονήθηκε η αθωότητα. Ποιος είναι ο δολοφόνος; Πάντως ο δολοφόνος και το θύμα δεν είναι το ίδιο πρόσωπο.