Γκρι

Το χαμόγελό σου έχει μια σκιά που δημιουργεί ένα γκρι χρώμα

στις άκρες των χειλιών σου.

Η εξαπάτηση βλέπω να έρχεται κατά πάνω μου

χωρίς να κινούμαι για να την αποφύγω.

Την ελκύω, την προκαλώ.

Έχω στα αυτιά μου αυτή τη μελωδία που βγάζει αυτή η σκιά.

Χρησιμοποιεί τις νότες για γάντζους

και τις παύσεις για σχοινιά για να με κρατήσει.

Αυτές οι παύσεις έχουν μια τέτοια δύναμη

που θεωρώ άσκοπο να προσπαθήσω να φύγω.

Να ξεφύγω.

Δεν θέλω. Περνάω καλά.

Όχι δεν είναι παράδεισος. Είναι κόλαση.

Είναι το μέρος όπου θέλω να βρίσκομαι.

Καληνυχτίζω τον παράδεισο, του κουνάω το χέρι.

Είναι ακριβώς απέναντι.

Ένα μόνο βήμα μου κι εγώ μπορώ να βρεθώ εκεί.

Δεν θέλω.

Θέλω να μείνω στο γκρι της σκιάς.

Θέλω να βουτήξω ένα πινέλο σε αυτό το γκρι

και να ξεκουμπώσω τις μνήμες.

Ο παράδεισος με καίει.

Τρώω παγωτό με γεύση ψαριού.

Αν ακούσουν τη μουσική που ακούω εγώ όλοι θα σωπάσουν.

Έτσι κι αλλιώς θα σωπάσουν.

Μόλις φύγω σαν σφαίρα από όπλο

αφήνοντας το μήλο στον δρόμο
να σέρνεται.